Nie taka szczera ta blogosfera

fot. sxc.hu.

Miewam czasem wrażenie, że polska blogosfera z uporem maniaka próbuje rozmienić się na drobne i zniechęcić do siebie czytelników. A wszystko w ramach sporów, które można podsumować jako batalię o to, kto ma większe ego, co nie przypadkiem brzmi podobnie do "kto ma większego". 

Gdy obserwuję przepychanki w tzw. blogosferze, przychodzi mi na myśl pewna analogia rodem z życia knajp. A dokładniej, z obyczajów godowych panów (a czasem też pań) tam bywających, polujących przy barze lub na parkiecie na wybrankę/wybrańca serca. Są tacy i takie, które się prężą. “Brylują” powiedzonkami w rodzaju “Bolało, jak spadałaś z nieba, aniele?”, prężą wydekoltowane ciała, wymachują “seksownie” biodrami, prężą się i indyczą, żeby zwrócić na siebie uwagę… A są też tacy, którzy wiedzą, że nie muszą się prężyć. Którzy (i które) są pewni własnej wartości, a nawet jeśli nie, to nie starają się na siłę. Bo mimo wszystko wiedzą, że są w stanie kogoś sobą zainteresować - bez uciekania się do tzw. końskich zalotów czy “magicznych sztuczek” rodem z pisemek dla panów czy “Cosmopolitan”. Mam coraz mocniejsze poczucie, że taki syndrom prężenia się dotknął także polską blogosferę. 

Uprawiam swoje blogowe poletko. Malutkie, dodajmy uczciwie, ale też takie w założeniu ma być, bo nie wiążę ze swoimi blogami ambicji na masową skalę. Ot - bloguję, bo lubię i korzystam z tej możliwości, aby głosić swoją prawdę. Ktoś kliknie na link do tekstu i przeczyta - znakomicie! Ktoś zobaczy link i powie w duchu: “Co ten Maślanka znowu pieprzy?” - też w porządku. Nie budzę się co noc zlany zimnym potem, że statystyki ruchu na moich blogach wyglądają jak elektrokardiogram umierającego. Traktuję to jako zabawę, a blogosferę śledzę też z racji wykonywanego zawodu. I w całej swojej próżności myślę sobie, że mam prawo podjąć się próby oceny tej sfery. Bo patrzę, patrzę i często marszczę brew z zdumieniu, że no nie, przecież to niemożliwe… 

Blogowanie jako idea jest piękne. Blogosfera jako taka jest fascynująco niejednorodna, bogata - można w niej znaleźć treści zwyczajnie głupie, ale można też znaleźć świetne blogi pisane z perspektywy kobiecych emocji, kulinarne, branżowe, tematyczne, sportowe, modowe, o sztuce życia, o dobrym guście… Słowem - po prostu ocean treści różnych nie do przebycia. Tutaj mała laurka: rozwojowy jest blog Jest taki temat, świetny jest blog Pijaru Koksa, lubię Moją Trawę, cenię Studium Przypadku (głównie za niewyczerpane zapasy energii Tomka Kudły i Bartka Idzikowskiego). Świetne analizy polityczne można znaleźć na blogu Azraela, fajne teksty znaleźć można czasem na Spiders's Web, na Antyweb, u Jacka Gadzinowskiego, Artura Kurasińskiego, cenię sobie blogerską twórczość mojego druha Szczepana Radzkiego... A to tylko pierwsze z brzegu blogi, które przyszły mi do głowy w chwili, gdy piszę ten tekst. Każdy z Was też ma pewnie swoje ulubione blogi, część z Was śledzi je pewnie za pomocą Feedly czy magazynów utworzonych we Flipboardzie. Trudno blogosferę jako taką ująć pod wspólnym mianownikiem, ale mam też przekonanie, że w powszechnym odbiorze na całościową ocenę rzutuje to, jak prezentują się środowiskowi celebryci. A mam wrażenie, że owi celebryci to wyrośnięte dzieciaki, które toczą bójki sypiąc sobie piasek do oczu i podpieprzając foremki do układania babek z piasku. 

A to ktoś bardziej znany w blogosferze stworzy sobie ranking najlepszych i najlepiej rokujący, a jeden ujęty w tym rankingu - mający go, mówiąc oględnie - za chama się odwinie w spektakularnej krytyce na swoim fanpage'u. A to nieodpowiedzialny bloger zabawi się w artyleryjski ostrzał pod adresem dużej korporacji z branży mięsnej, za co zostaje przyparty do muru pozwem sądowym. Gdzieś się przewiną roszczenia pt. "Jestę blogerę, chcę gifty, bo tak". A to ktoś pod maską niezależnego blogowania tak naprawdę uprawia marketing, pomijając "detal", że jest w relacji sponsorskiej z korporacją czy firmą. Różnie bywa w tej naszej rodzimej blogosferze, a co głośniejsze przypadki przebijają się do głównego nurtu dyskursu na portalach internetowych, to tworzy przekaz: bloger to pazerny amator, który pozjadał wszystkie rozumy. A taka ocena - w kontekście nieprzebranego bogactwa pomysłów i tekstów na blogach - jest niesprawiedliwa. Co nie oznacza, że mimo wszystko (przez różne nagłaśniane blogerskie harce) nie jest pozbawiona podstaw.

Czasem chciałoby się zmusić różnych kłótliwych blogerów, aby wbili sobie do głowy hasło: "Bloguj i pozwól blogować innym". I tłuc do tej samej głowy oczywistą prawdę, że reprezentują dużą grupę, na ocenę której ich poczynania mogą mieć wpływ. Często mówi się, że bloger to ktoś lepszy od dziennikarza, bo niezależny, bo mający swobodę, bo nie będący zmuszony do przestrzegania agenda setting czy troski o to, by nie naruszyć interesu wydawcy... Uważam to za szkodliwą bzdurę. Owszem - dziś i "zwykli" dziennikarze, i blogerzy mogą kształtować opinie na masową skalę. Ale kształtowanie opinii to odpowiedzialne zadanie. Dziennikarz, gdy skłamie lub przeinaczy fakty, najpewniej wyleci z roboty lub zostanie zesłany do obsługi tematów w rodzaju porodu nowej zebry w lokalnym ZOO. A w blogosferze ściubić (i kreować się na autorytet!) ktoś taki, jak Jakub Śpiewak, który ma problemy z prawem, bo wykazał się dość luźnym stosunkiem do pieniędzy kierowanej przez siebie fundacji Kid Protect.

To przypadek skrajny, ale sądzę, że na ogólnym odbiorze blogosfery w Polsce może coraz mocniej ciążyć ten - wykreowany niestety po trosze na własne życzenie - wizerunek pazernych próżniaków. Ze szkodą dla tych wszystkich rzemieślników, pasjonatów, ideowców, ludzi o niebanalnym hobby, którzy prowadzą po prostu znakomite blogi.

Pytanie, czy warto. I czy nie lepiej oddać się idei slow bloggingu, bez oczekiwań, komu i za ile da się sprzedać miejsce na bannerek/notkę sponsorowaną/inne środki pozwalające bloga spieniężyć. I czy naprawdę warto wdawać się w publiczne Facebookowe napieprzanki, żeby zdobyć więcej UU i przy okazji przybić nowe punkty lansu. Moim zdaniem: nie warto.

A dla uzupełnienia mojego dość chaotycznego toku myślenia, pożyteczna lektura. To zawsze warta uwagi Natalia Hatalska i jej raport o tym, że blogosfera zbliża się do punktu, w którym będzie musiała wybrać: sława czy wiarygodność.